Hello podcast my old friend
In deze blogpost nemen we je mee achter de schermen in de highs en lows die de afgelopen paar weken gepaard gingen met het plots in elkaar klikken van puzzelstukken over de podcast die we al zo lang voelden dat we die in de wereld willen zetten, maar die nooit écht helemaal paste in het geheel. Tot nu. Lees maar mee.
← terug naar blog archief Leestijd: ongeveer 7 minuten MENU ☰
Iets minder dan 6 jaar geleden…
… lanceerde ik op een paar dagen tijd een podcast. Ik voelde iets, ik deed het. En ik hield het ook echt 23 afleveringen vol. Maar het hele idee, het bedrijf, … klopte niet, dus stierf het allemaal een stille dood in the end. Toch werd ik op een dag, tijdens een totaal ongerelateerd bedrijfsfeest waar ik toevallig was en niemand kende, aangesproken door één van de partners van iemand die bij het bedrijf werkte, dat ze mij herkende van m’n podcast en dat ze die echt super fijn vond. En dat ik daar echt vooral mee moest doorgaan. (Sorry!)
Ik moet eerlijk bekennen dat ik me daar op dat moment helemaal overdonderd, ongemakkelijk en net onzeker door voelde. Al zeker omdat m’n toenmalige partner helemaal niets wist over of snapte van wat ik nu eigenlijk deed of probeerde te creëren. Dus voelde ik me vooral heel gespannen, betrapt bijna…
Eigenlijk zou ik nu terug willen kunnen gaan naar dat moment en die vrouw uit de grond van m’n hart bedanken. Want wat zij deed was zo puur en zo mooi, maar ik kon het gewoon niet ontvangen. Ik kroop weg. Glimlachte een beetje flauw. Stotterde waarschijnlijk een soort van verontschuldigende dankjewel en zorgde dat ik daar snel wegkwam. Wuifde wat er gebeurd was weg, en heb niet meer aan dat moment gedacht tot ik deze blogpost ging schrijven. Gek eigenlijk hoe herinneringen weg zijn precies, tot ze daar weer ineens zijn.
Vorig jaar
… kriebelde het weer. Ook al had ik ondertussen geen eigen bedrijf meer (over de reis die me hier gebracht heeft zal ik zeker nog wel eens vertellen, maar voor nu is dat niet zo relevant), dromen had ik wel, en er trok iets aan mij om toch weer te gaan delen.
Ik experimenteerde voor het eerst in lange tijd weer en nam 18 podcast episodes op, in het Engels deze keer. Maar tot publicatie is het nooit gekomen, omdat ook toen weer het kader, de container, waarin ik die podcast graag wilde creëren niet klopte. Het voelde… ookal wilde ik het zo graag, als een ‘nee’.
Dus ik wachtte. Soms gefrustreerd, soms geduldig. Bleef er wel zo nu en dan aandacht aan schenken maar zorgde vooral eerst voor mezelf. Ik leerde vertrouwen dat ‘de tijd wel zou komen als hij kwam’. En dat ook de duidelijkheid die ik zocht, niet zozeer in m’n hoofd maar vooral in gevoel, ook wel zou komen op z’n tijd. Mocht eindelijk van mezelf traag gaan en vooral stoppen met pushen en in plaats daarvan echt voelen wat ‘ja’ was en wat ‘nee’. En dat kader, die duidelijkheid … het bleef ‘nee’. Nog een volledig jaar langer.
Fast forward naar 19 mei, dit jaar …
… Een dag na een already transformerend weekend met een bende heerlijke mensen (you know who you are!) waarop ik 32,5km wandelde (ja, ik vind het ook nog altijd een beetje zot, maar we trainen voor de Dodentocht…), en 2 dagen voor m’n 35ste verjaardag.
Toevallig? Waarschijnlijk niet. Maar die dag en de weken die erop volgden klikte er ineens van alles. It is still clicking. Vielen er puzzelstukken op z’n plaats die ik niet eens wist dat ze in de doos zaten. En toen was daar plots het passend kader. De fundering waar ik jaren naar gezocht had. In één keer zo helder dat ik ‘em bijna kon aanraken. Ik kon wel huilen van dankbaarheid. Dankbaar voor de helderheid en dankbaar dat ik gewacht had op de juiste timing en op wat écht als een ‘ja’ voelde. En niets toch maar gebouwd had vanuit m’n hoofd.
En met die tsunami van helderheid kwam ook de podcast weer terug, met titel en al. Het kon gewoon niets anders meer zijn … ‘Follow the Sun!’ was geboren. Of ja, toch op z’n minst een positieve predictor test.
En dat is eigenlijk het moment waarop ik nu schrijf …
… De messy middle. Tussen idee en realiteit. Tussen ‘hell yes’ voelen en de uitvoering en de praktische struggles die daar weer bij komen kijken. Maar ik weet dat ik het wel kan, want ik heb het al eens gedaan. Dus daar ligt niet zozeer de angst die voor de nodige lows zorgt tussen de highs van dankbaarheid en een gevoel van thuisgekomen zijn.
Nee, de angst ligt vooral bij het idee dat omdat het een ‘zoveelste poging’ is, dat het niet meer (geloof)waardig is. Dat omdat het de vorige keren niet klopte, dat het vuur en het project ook nu wel weer stilletjes zal uitdoven. Dat ik eerst verder moet geraken dan de vorige keren, voor ik kan ‘bewijzen’ dat het nu echt anders voelt. Ook al hoef ik dat eigenlijk helemaal niet te bewijzen. En is dat zelfs belangrijk? Is het echt wel minder waardig om iets te doen met je volle vuur, ook al dooft dat vuur snel? Is het echt minder waardig om te stoppen met iets dat toch niet voelt kloppen, ook al had je eerst andere dromen? Of is dat net mooi, en doen we dat veel te weinig?
Maar dat is dus hoe de kaarten nu liggen. Een vurig enthousiasme dat het deze keer anders mag zijn. Dat het eindelijk mag passen. Dat het mag stromen. Van veel dieper mag komen. Puurder. Echter. En de immense hoop dat het blijft kloppen. En dat het gevoel van thuiskomen echt niet voor niks zo voelt.
En hierin heb ik dus nu een kans: dit enthousiasme volgen - luisteren - of krimpen, en de angst en de littekens van oude schaamte laten winnen. (Je weet vast wel welke keuze is maak.) Maar ook: de kans om het zachter aan te pakken, de lat van verwachtingen voor mezelf en dit prachtige project echt anders te leggen deze keer. Stap voor stap te gaan. Want alleen hier en nu telt. Maar het is wel de zachte, volledig enthousiast geleefde hier en nu, die ongemerkt de toekomst bouwt.
Ik weet niet wat de toekomst brengt voor dit project, maar ik weet dat mijn hart weer open is. Mijn stem weer gehoord wil en durft worden. Ik weet dat de intro-song die vorig jaar al klikte en geduldig wachtte op haar moment, eindelijk een thuis gevonden heeft. Ik weet welke impact ik graag zou willen maken en ook waarom deze podcast daar zo goed bij past.
Maar wanneer de eerste afleveringen er zullen zijn, dat weet ik (nog) niet. En hoe exact die er zullen uitzien, of liever gezegd, hoe ze zullen klinken (of doen we dat ineens met video en al?) dat laat ik nog even open. Ik bouw namelijk tegenwoordig aan alles echt volgens het ritme van creatie. En ik merk dat de echte, scherpe, helderheid vaak komt net tijdens het bouwen. En wat een verschil is dat. Durven vertrouwen dat wat je nodig heb wel komt op het moment dat je het nodig hebt.
Maar er moet nog heel wat systeem (herop)gebouwd worden voor de kraan van audiocreatie weer echt open kan. Al klinkt dat nu wel moeilijker dan het is. Want ook dat heb ik wel geleerd ondertussen. Alles is maar exact zo moeilijk dan dat je’t maakt in je hoofd. En met een paar kleine bouwstenen is er echt heel veel mogelijk.
Mijn enthousiaste, glimlachende hart kan alvast niet wachten om je mee te nemen in de wereld van ‘Follow the Sun!’. Een podcast die trouwens niet over reizen zal gaan, maar eigenlijk ook een beetje wel. Maar dan Love, the journē style. Een beetje mysterieus misschien nog allemaal, maar het wordt allemaal wel duidelijk, promise.
Gewoon nog een beetje geduld. Maar de zaadjes zijn geplant.
En ben je nieuwsgierig, dan kan je je inschrijven voor de Love Letters. Daar vertel ik je sowieso als eerste wanneer het moment er is.
P.S.: Hoorde je de titel van deze blog ook zingen in je hoofd? Ik alvast wel. Heel toepasselijk, die ‘The Sound of Silence’ … (En nee, geen zorgen, dat is niet de intro-song!)
Love,
Margot
Foto credit: Andrea Caramello
Hi, ik ben Margot.
De bezielster van Love, the journē... en ik neem je graag mee op pad.
Ontdek hier wat we doen en hoe we het aanpakken.
Love Letters from the journē
Geen spam.
Wel diepgang en een warme community. Delivered right to your doorstep.
